"Bu çığlık, bir gün başımı yakacak", dediğinde Muhayyel, etraftaki kalabalık sinirli sinirli çay yudumluyordu. O alımlı bardağın, yontulmamış bir beyne takviye yollaması da garabetin zirvesiydi. "Bunlara dert anlatılmaz yahu", diye içinden geçirirken, üzerine üzerine gelen perîde çekirdek kabukları, sarmalamıştı cüretini. Bacak arası kokunun, duman ve tere karıştığı ortamdan ne hayır gelmişti ki bugüne kadar...
Behlül'ü çok sevmişti. Şapşallığını, vurdum duymazlığını, saç-sakalını. Bir beyin hiç mi yorulmazdı ayol ! Herkesin selam verip geçtiği o eller ve o gözler için, ne kadar dua etmişti. Secdede bütün cesaretini toplayıp, "sübhane rabbiyel âlâ" nın ardından hemencecik onun ismini zikretmişti. Utana, sıkıla. Bir iki göz damlası da serpiştirmişti halıya. Fıkıh ne der, ona neydi ki. Allah'a hamd olsun, umurunda değildi...
Aşıkların her daim tek derdi olmuştur, mâşuğun yakınlarda bir yerlerde kırıştırması. O cenâbet don bile bakiyye derecesine yükselir. Behlül, Ayşeler'in zebûnuydu. Ama birgün, Fıtnat çıkıvermişti karşısına. Günde beş kez namaz kılıp, haftada iki kere zenpârelik yapan o cakalı adam, Muhayyel'i çıldırtacak şekilde, set çekmişti hovardalığa. Merd-i cemîlin usanması başka bir dertti. Teri, çarşaflarda olmalıydı. Hiç doymamalıydı O...
Hani derler ya, dal rüzgarı affetse bile, dal kırılmış bir kere. Öyleydi işte artık. Değildi de, öyleymiş gibi yapıyordu. Secdeden rükuya geçmişti ismi. Tekbire ulaşması yakındı. Ne ev, ne kira, ne mezar. "Ah Ökkeş, saniyelerin beynimde yarattığı o yumağı bir görsen, saatlerine lânet edersin" demişti dostuna. Behlül'ün koltuğu olmuştu bir mâbed. Kendi de, bir "hacerül-müzehhep". Makedonya'lı üstâdın dediği gibi, "o ihtisâs ile bir inbisât olur peyda"...
"Valla hiç birşey anlamadım", deyiverdi Ökkeş. "Zaten anlasaydın, ölüm fermânımı imzalamış olurdun" dedi Muhayyel. Sigarasına yapıştı hemen. Iki parmağı arasında alevlenen o meret, dudağına öyle sarılmıştı ki, duman, edebinden, soluk almaktan vazgeçmişti. O anda, zıpır geçivermişti. Sevmesi zaten mümkün değildi. Bari nazar eyleseydi, yeter de artardı bile. Olmamıştı. Küller, boyunları bükük, okşadılar elini. O kör, bu kor. "Ben sensiz bin gece kan ağladım, sen bir gece bile sensiz kalmadın, mâzursun" çığlığı işitilmişti semâda...
